255. Ekspedienckie przypałki Hieronima Snopałki

          Zanim mały wiejski sklepik, który podczas transformacji wykupił jego wieloletni ekspedient Hieronim Snopałko, przedzierzgnął się w potężny hipermarket, też musiał przejść swoją transformację. Początki, jak w każdym biznesie, nie były łatwe, ale przecież się udało. Z początku w sklepie była zatrudniona cała Snopałkowa rodzina. I wtedy to właśnie, zanim wszyscy zostali wytrawnymi handlowcami, miały miejsce najzabawniejsze zdarzenia. Niektóre z nich warte są przypomnienia jako dokument tamtych dni.

          Zaczęło się od sepleniącej babinki. Trafiło na Hieronima. Trudno będzie za pomocą dostępnych liter zapisać jej zamówienie, ale jakoś spróbuję sobie z tym poradzić. A więc było tak:

          – Popłosze szułełki.

          – Słucham?

          – Popłosze szułełki.

          – Co?

          – Szułełki. No płecisz mółie wyłasznie.

          – Aha, szułełki.

          – Ta.

          Tu Hieronim zrobił minę znawcy, sięgnął pod ladę, szybko coś zapakował i podał babince. Z wysypanych na ladę drobniaków odliczył stosowną kwotę i zadowolona babinka opuściła sklep. Natychmiast po jej wyjściu zdziwiona żona, Annabella, zapytała:

          – To co ty właściwie jej dałeś?

          Na co Hieronim odpowiedział z teatralnie dumną miną:

          – No jak to co? Szułełki.

          Los jednak sprawiedliwie obdziela swych podopiecznych, bo następnym razem babinka trafiła na Annabellę. Odbyło się to tak.

          – Popłosze ęt io zienjaków.

          – Pięć kilo czego?

          A kiedy sprzedawczyni wyciągnęła rękę po pieniądze, stojąca obok kilkuletnia córeczka, którą po raz pierwszy przyprowadzono do sklepu, zapytała:

          – Mamusiu, ty żebrzesz?

          Innym razem Hieronim dał popis obsługi w swoim stylu.

          – Dzień dobry, towarzyszu, poproszę żyletki.

          – Niestety, nie mamy żyletek.

          – A to szkoda, towarzyszu. Do widzenia.

          Po jego wyjściu odezwała się zdziwiona Annabella.

          – Dlaczego tak powiedziałeś? Przecież są żyletki.

          A na to Hieronim:

          – Jak z niego taki towarzysz, to niech się sierpem goli.

          Ukoronowaniem tych ekspedienckich przypadków była obsługa młodocianego klienta przez dorosłą już córkę, która siłą rzeczy została wprowadzona w rodzinny biznes. Tu z kolei wszystko odbyło się bardzo szybko.

          – Po ile?

          – Po pięć.

          – Co po pięć?

          – A co po ile?

          cdn…