64. Pościg

 

Celin Zakratkiewicz, który już nie raz był z prawem na bakier, był bardzo rozrywkowym człowiekiem. Wprost lubował się w rozrywce. I to w rozrywce – nazwijmy ją – z pogranicza. Taką rozrywkę przedkładał ponad wszystko inne. Praca zaś się go nie imała. Ze wzajemnością zresztą. To właśnie jego upodobanie do rozrywki zawiodło go już parokrotnie do przytulnej, choć odosobnionej rezydencji z zakratowanymi oknami. Te krótkie, bo z reguły kilkumiesięczne pobyty w przybytku wytchnienia, stanowiły zaledwie nikłe przerwy w jego rozrywkowym życiorysie, za to dawały sposobność obmyślania następnych „tras koncertowych”. Zakratkiewicz żył z lichwy i z naciągania naiwnych na obmyślane w celi „numery”, których miał nieprzebrany arsenał. A to na wnuczka, a to na głodującego emeryta, a to na wolontariusza, a to na niedoszłego męża i tak dalej. Nie zastosował chyba jeszcze tylko wariantu na dziewczynę w ciąży. Ale i to było pewnie tylko kwestią czasu. Najszybciej przynosząca korzyści i dająca najwyższą stopę zwrotu była jednak lichwa. Stopa zwrotu była zawrotna, jako że Zakratkiewicz do każdej „transakcji” stosował inny, lecz zawsze swój wewnętrzny regulamin. W zależności od klienta. Gdy zaś klient ociągał się z oddawaniem gotówki, odwiedzał go bez zapowiedzi. Przychodził sam, bo był wystarczającej postury, aby nie musieć korzystać z pomocy fachowców pochodzących z zaprzyjaźnionego ościennego kraju, odzianych w dresy i wyposażonych w skrupulatnie wyselekcjonowane, adekwatne do tego rodzaju zajęcia elementy sprzętu sportowego.

Należałoby też wspomnieć, że Celin Zakratkiewicz był z zamiłowania kolekcjonerem szczególnego rodzaju gadżetów. Zbierał mianowicie akcesoria policyjne, a ściślej elementy wyposażenia policjantów, jak kajdanki, atrapy pistoletów, koguty policyjne i tym podobne. Czy w ten sposób odreagowywał swoje dość częste „wywczasy” w miejscu odosobnienia, czy robił to z szacunku dla policji, czy też go to po prostu bawiło, nie wiadomo. Dość, że takie rzeczy kolekcjonował i miał je zawsze pod ręką.

Pewnego razu Celin Zakratkiewicz paradował sobie po Bździochowej Dolinie swoją limuzyną, zakupioną za wspomnianą wyżej zawrotną stopę zwrotu, gdy w ruchu ulicznym wypatrzył jadącego swojego dłużnika, któremu termin rozliczenia się z pożyczki już upłynął. Ustawił się za nim na pasie, a następnie wyłożył na dach auta niebieskiego koguta i włączył syrenę policyjną, którą też dysponował. Przestraszony dłużnik, nie pragnący widocznie spotkania z policją, dodał gazu i zaczął uciekać. Zakratkiewicz ruszył za nim. Inne pojazdy ustępowały mu miejsca, bo wyglądało na to, że policjant w nieoznakowanym radiowozie ściga przestępcę. Z czasem do pościgu włączyły się inne nieoznakowane samochody jadące na sygnale i z kogutami na dachach. To prawdziwi policjanci, chcący pomóc koledze po fachu solidarnie kolejno włączali się do akcji. Zrobiła się niezła obława. Zakratkiewicz ubawiony sytuacją, pozwolił się wyprzedzić „kolegom” i jechał jako ostatni w gronie ścigających. Niebawem zaprawieni w pościgach autentyczni policjanci zatrzymali uciekający pojazd i czekali na kolegę, któremu przyszli w sukurs. Tymczasem kolega spokojnie ich ominął, po czym ostro przyspieszył i zniknął za rogiem. Patrzyli po sobie zdziwieni, nic nie rozumiejąc. No bo nie dość, że nie wiadomo, dlaczego puścił wolno przestępcę, to jeszcze im nie podziękował za pomoc. Niewdzięcznik.

 

cdn…