34. Stary wiarus i generał

         Starszy chorąży Józiek Wędzidło może by i zrobił karierę jako artylerzysta, gdyby nie fakt, że od lufy haubicznej wolał lufę czystej wyborowej, a sutą zagrychę przekornie nazywał mięsem armatnim. Po zabawie w taką artylerię miast biegania po poligonie wolał solidne spanko, czyli ćwiczenie oka, co miał opanowane od czasu, gdy był jeszcze szeregowym kanonierem. Choć – jak pamiętamy – przyłapano go onegdaj na spaniu w czasie służby, to zgrabne wybrnięcie z sytuacji uchroniło go przed karą. Upodobanie do spania jednakże przetrwało. Predylekcja zaś do obfitego jadła sprawiła, że z czasem począł zatracać wizurę – proporcjonalnie, im większy rósł mu kałdun, tym wizura stawała się skromniejsza. Po prostu brzuch mu ją zasłaniał. A wiadomo, że artylerzysta bez wizury to jak rura bez otworu. Te namiętności starszego chorążego sprawiły, że artylerzystą z krwi i kości nie został, ale ostatecznie zakotwiczył na dobre w pułku artylerii naziemnej, położonej na peryferiach Bździochowej Doliny, pełniąc funkcję kwatermistrza. Tam też przepracował całe swoje wojskowe życie i dotrwał do wojskowej emerytury. A nawet dłużej, bo okazało się, że lepszego kwatermistrza niż starszy chorąży Józiek Wędzidło nie ma bodaj w całej armii. Przeto pracował dalej, już jako emeryt, ku chwale wojska, Bździochowej Doliny i ojczyzny.

         Zdarzyło się jednak, że i jako posiwiałemu kwatermistrzowi, który zasłużył już sobie na miano starego wiarusa, przyszło mu przeżyć inspekcję jednostki. A wizytować miał ją nie byle kto, bo sam generał Bolesław Miauczylew, pochodzący z dalekich Kresów szkolny kolega Jóźka Wędzidły. No, na taką okoliczność należało się właściwie przygotować, toteż starszy chorąży zadbał, aby w jego królestwie, czyli kasynie, każdy szczegół był na medal. Zarządził kucharzom, by dali z siebie wszystko i przyszykowali wyjątkowo wystawny poczęstunek. Oczywiście zakropiony lufą wódeczki. Żeby postawić kropkę nad i, na całej długości korytarza prowadzącego do stołówki na rozkaz Jóźka Wędzidły rozwinięto czerwony chodnik. Gdy generał pojawił się w drzwiach wejściowych, starszy chorąży postanowił go przywitać po wojskowemu, z wszelkimi rygorami regulaminu. Wyprężył się więc i krokiem defiladowym ruszył w jego kierunku, aby złożyć meldunek. Dziarsko i z fasonem wkroczył na rozwinięty chodnik i…

         I tu się skończył regulamin. Już pierwszy krok sprawił, że chodnik bez przeszkód „popłynął” na wyfroterowanej do najwyższego połysku posadzce, a biedny chorąży wyrżnął jak długi na plecy i wraz z chodnikiem podjechał pod same nogi generała. Jednym słowem – zamiast efektownego wejścia, totalna kompromitacja. Starszy chorąży już miał spłonąć rumieńcem wstydu, gdy generał, poznawszy go, schylił się, pomógł mu wstać i powiedział, zajeżdżając kresowo:

          – Taj, coś ty, Jóźku. Zwariował na stare lata? Wygibasów się tobie zachciało?

         Po czym razem wkroczyli do kasyna, gdzie wszystko potoczyło się już właściwym torem. Jeśli nie do końca regulaminowo, to na pewno zgodnie z wojskowym rytuałem.
 

         cdn…