Kiedy Przebieżko Bek wrócił z Hameryki,
kazał nazywać się po hamerykańsku, czyli Beck. Twierdził, że to po światowemu,
bo Hameryka to wielki świat, nie to co Bździochy, i tak ma być. Jak Hamerykanie
wymawiali jego imię, nie wiadomo, bo Przebieżko na ten temat milczał. Zresztą
mniejsza o szczegóły.
Przebieżce w Hameryce się udało. Wrócił
ze sporym majątkiem, będąc jeszcze w wieku rokującym ożenek i nadzieję na
potomstwo. Nie tylko ze względu na ów majątek i z hamerykańska brzmiące
nazwisko. Bo Przebieżko jako chłop był jeszcze całkiem do rzeczy. Ba, ale jak
się tu urządzić. Ożenek ożenkiem, lecz warto by było zainwestować przywiezione
zielone. Wszak żaden normalny Hamerykanin nie pozwoliłby swoim pieniądzom leżeć
odłogiem. Tego rodzaju myśli nachodziły Przebieżkę, gdy szwendał się po
Bździochach, z niesmakiem konstatując, że jest tu już co najmniej tak wielki
świat, jak w Hameryce. Wszystkiego jest w bród, sklepy są pełne towarów i
samych sklepów jest pełno. Działają najwymyślniejsze firmy, które produkują
wszystko, co potrzeba, a nawet i to, czego nie potrzeba. Tego się po swojej
zapyziałej wsi, którą pamiętał sprzed wyjazdu, nie spodziewał. W co tu więc
zainwestować? Rozgoryczony i z beznadzieją w oczach krążył wśród tego nadmiaru
dobrobytu i luksusu coraz bardziej zawiedziony. W lśniącej przepychem piekarni,
jakiej nawet w Hameryce nie widział, kupił zwykłą bułkę (świeżuteńką), z
nostalgii za Hameryką dokupił colę w szklanej butelce i z tak dobranym menu
poszedł do parku. Siadł na ławce, jadł, popijał i rozmyślał. I tak jak kiedyś
tęsknił za prostym życiem w swojej ojczyźnie, tak teraz zatęsknił za prostym
życiem w Hameryce.
Świeża drożdżowa buła plus napój
gazowany… W pewnym momencie Przebieżko beknął. Ale cóż to był za bek.
Przetoczył się po parku niczym grzmot podczas burzy. Aż się sam Przebieżko
przestraszył. I nie tylko on. Przebiegający obok ławki piesek czmychnął
przerażony w krzaki, skomląc przeraźliwie. Przebieżko rozejrzał się dyskretnie, czy aby ktoś tego nie
zauważył, choć trudno byłoby przypuszczać, że czegoś takiego można nie
zauważyć. Na szczęście żadnego ktosia w pobliżu nie było. I wtedy w głowie
Przebieżki zaświtała myśl.
Niebawem W Bździochach został otwarty
nowy bar. Jego wystrój zdecydowanie odbiegał od bizantyjskiego przepychu innych
bździochowskich restauracji i barów. Było prosto, lecz schludnie. Po prostu
swojsko. W jadłospisie przeważały dania proste, domowe. Lecz nie one były clou tego przedsięwzięcia. Na ścianie
wisiała tablica z wykaligrafowanym czymś w rodzaju regulaminu. „Czymś w
rodzaju”, bo trudno byłoby to nazwać regulaminem. Oto, co zawierał:
„Szanowni klienci, tu można bekać,
siorbać, mlaskać, ciamkać i wydawać jeszcze inne dźwięki, dłubać w zębach, wylizywać
talerze, oblizywać palce, dzwonić łyżeczką o szklankę, głośno rozmawiać, ocierać
usta rękawem, trzymać widelec w prawej, a nóż w lewej ręce, albo w ogóle jeść
rękami, oraz wszystko inne, co sprawi, że poczujecie się naprawdę jak w domu.”
Szyld nad wejściem głosił nomem omen: „Bar
Bek”. Bo Przebieżko zrezygnował z hamerykańskości nazwiska, a gdy zagłębił się
w etymologię swego nazwiska, doszedł do wniosku, że wzięło się ono z upodobania
swoich protoplastów do bekania właśnie.
Wypadałoby dodać, że w krótkim czasie
bar zaczął się cieszyć niebywałą frekwencją, nawet wśród zamożnej klienteli.
Doczekał się – co zrozumiałe – stałych bywalców, którzy mawiali, że czują się
tam nawet lepiej, niż w domu. Cóż, nigdy nie wiadomo, dokąd człowieka
zaprowadzi nostalgia.
cdn…
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz